Powrót w Góry Fogaraskie – przejście granią

Podczas przejścia Łuku Karpat musiałam odpuścić znaczny kawał głównej grani Gór Fogaraskich. Zalegający śnieg uniemożliwiał przejście. Wchodziłam, schodziłam, przebijałam się na drugą stronę, aż wreszcie z ciężkim sercem znalazłam się u podnóża. Nastąpił czas rewanżu.

Przejście główną granią Gór Fogaraskich to nie jest byle co. To ogromne góry, kilkadziesiąt szczytów liczy ponad 2300 m n.p.m. - wszędzie tam są takie tatrzańskie Świnice i Rysy. Czasem człowiek szedł wąziutką ścieżynką przyklejony do stromego zbocza, a czasem szlak fundował niekończącą się orlą perć - tak było pod Negoiu. Z ciężkimi plecakami, całkowicie ponad cywilizacją przez niemal tydzień, pijąc wodę ze źródeł i jedząc, co upolowane, z niedźwiedzim oddechem na karkach - przetrwaliśmy. To nie są góry dla każdego.

Przeszliśmy 66,2 km i 6880 m przewyższeń z plecakami ważącymi po 20 kg.

Do małego miasta Avrig w Rumunii wybraliśmy się busem, docierając na miejsce około dwudziestej już mocno zmęczeni. Następnego dnia wyszliśmy w góry około godziny 9.00, dając sobie czas na odpoczynek i sen. Droga pięła się łagodnie i nic nie zwiastowało katastrofy. Dopiero po 11 kilometrach, przy schronisku Bârcaciu, na wysokości ponad 1500 m n.p.m. zorientowałam się, że nie tu mieliśmy dojść. Pomyłka. Zdarza się. Poszliśmy czerwonym szlakiem, zamiast skręcić w niebieski. Ola z Anią zostały, zaś cała reszta ekipy powędrowała dalej - przez Jezioro Avrig (2050 m n.p.m.) do Schroniska Suru. Kłamałam, że to blisko. Do zaplanowanego miejsca dotarliśmy po zmroku, drąc się w ciemnościach z nadzieją, że odstraszymy czyhające niedźwiedzie. Ten dzień sponsorował 24 km i 2100 metrów przewyższeń.